Als sociale dieren hebben we andere mensen nodig om te overleven. De Homo Sapiens (ons menssoort) heeft het letterlijk gewonnen van de Neanderthalers door de kracht van ‘vriendelijkheid’ en het samenwerken.
Wij zijn echt een sociaal diersoort, ookal zou je dat niet van ieder individu altijd gelijk zeggen, het ligt wel sterk in onze natuur verankert. Onze eigen natuur ontkennen heeft geen zin, ookal is dat wel wat ik lange tijd heb gedaan. Als het moeilijk wordt of als ik mensen verlies kan ik dat super goed weg bagetaliseren of relativeren, of te wel: weg drukken. Ik ben sterk, dus ik kan het ook prima allemaal alleen. Maar dit keer is er bij mij een doorbraak gekomen en zie ik het licht hoe je het beste met situaties kan omgaan als je iemand moet loslaten. In mijn geval was het dit keer mijn liefdespartner, maar dit geldt ook voor vrienden en familie. Loslaten is zwaar en een perfecte trigger voor de overlevingsschema’s die je als kind ontwikkeld hebt. Grote kans dat je innerlijk kind heel hard om aandacht gaat vragen en dat kan enorm hopeloos en uitzichtloos voelen. Daarom deel ik graag mijn proces richting heling van (liefdes)verdriet en het loslaten van iemand.
Voelen + Acceptatie = Loslaten
De eerste pijn
In de afgelopen paar jaar ben ik belangrijke hoofdpersonen uit mijn leven verloren, waaronder mijn allerbeste vriendin (die ik al ‘ken’ vanaf 0) en mijn liefdespartner. Dat zijn grote verliezen die intens pijn doen, omdat je op dat moment niet weet hoe je verder moet zonder deze hoofdpersonen in je leven. Maar hoe ga je ermee om? Ik heb gemerkt dat wegdrukken, jezelf isoleren of juist alleen maar afleiding zoeken en doen alsof het niets betekent absoluut niet helpt. Dit zorgt er alleen maar voor dat je jezelf verdooft op dat moment, maar het gevoel blijft langer en wordt hoogstwaarschijnlijk groter of blijft hetzelfde. Dat lost dus niks op. Het beste is om eerst alle gevoelens toe te laten. Om echt compleet te doorvoelen wat je voelt. Niet je gedachten en gevoelens weg drukken, maar juist toejuichen “ik voel mijn verdriet, kom maar helemaal over mee heen. I’ve got this!”. Je zult zien dat een enorme huilbui of even goed boos worden na die tijd oplucht, want je doorleeft het en daarmee is de ergste piek er al na een dag of een paar dagen af. En ookal duurt dat een maand of langer, je zult zien dat het steeds lichter wordt en je steeds minder bang bent voor die emoties.
Daarnaast is het belangrijk om te zorgen voor ritme. Probeer elke dag een ritme die je al had (en anders maak je er één) aan te houden. Ritme geeft jezelf en je lichaam rust en duidelijkheid. Ga bijvoorbeeld gelijk je raam open zetten en je bed opmaken als je wakker wordt, loop gelijk even een rondje van 5 à 10 minuten om buiten wakker te worden en ga daarna een momentje voor jezelf nemen met ontbijt en vervolgens een (korte) meditatie. Ook ’s avonds is ritme belangrijk, want dat helpt om snel en goed in slaap te komen en juist in de fase van snel piekeren is slaap je grootste vriend. Door ritme te hebben zul je minder lang en vaak piekeren en dus ook sneller in slaap vallen. Dit kan ook door nog een korte wandeling buiten te maken waarin je stil staat bij je gevoel, daarna te douchen om alle gevoelens en gedachten even weg te spoelen en daarna nog een korte slaapmeditatie alvorens je het lichtje uit doet. Dit zijn natuurlijk voorbeelden, het is vooral belangrijk dat je iets zoekt wat bij je past.
Tot slot is mijn tip en positieve ervaring dat het belangrijk is om de eerste dagen niet alleen te zijn. Zoek mensen op om even alles van je af te praten (vrienden, familie, schoonheidsspecialiste of kapper). Dat betekent niet dat je 24/7 met anderen hoeft te zijn, maar dat in balans opzoekt. Probeer minimaal 1 vriend, kennis of familielid per dag te zien in de eerste week. Dan heb je elke dag een moment om bij iemand in te checken en dan voel je je niet alleen in je pijn. Daarnaast helpt het herhalen van jouw verhaal en het uiten van je emoties daarbij om je lichaam te reinigen van die emoties. Ook voel je je minder alleen en je voelt je gehoord en gezien. Vertel in die week aan elk individu opnieuw het verhaal en je zult zien dat je je een stuk lichter voelt over de situatie na die week. Ook zul je zien dat er voor jezelf meer duidelijkheid ontstaat waarom dingen zo gelopen zijn en waarom loslaten de beste optie is (ook al hebben we niet altijd zelf de keuze, ook dan moet je er voor kiezen om het los te laten als je er geen controle over hebt). Dit alles in balans met het blijven doorvoelen en toelaten van de emoties die er door de dag heen ontstaan en ook genoeg momenten voor jezelf. Ik ben bijvoorbeeld elke dag 5 tot 10 kilometer gaan lopen en moest in de eerste dagen gewoon de hele wandeling lang huilen. Na een paar dagen zijn dat soms korte momentjes, maar merk ik dat die emotie steeds minder vaak, minder heftig en minder lang terug komt, omdat ik het volledig toelaat.
We win some, we lose some
Als het je na een week of een langere tijd lukt om weer de helicopterview te pakken en terug te kijken op de gebeurtenissen, dan zul je zien dat alles een reden heeft en dat het altijd precies zo bedoelt is voor je. Voor mij is die helicopterview nu na een week (sinds mijn ex en ik besloten hebben om ons eigen pad te gaan volgen) al duidelijk en ik zie precies waarom hij in mijn leven is gekomen en vooral ook waarom ik hem nu moet loslaten. De afgelopen jaren heb ik mezelf namelijk vooral gericht op het vinden van een liefdespartner. Ik heb veel gedate (via Tinder en andere manieren) en veel (leuke en minder leuke) mensen ontmoet. Toch heb ik mij in die (al met al) 3 jaar altijd afgevraagd waarom het mij niet lukte om die droompartner te vinden en waarom iedereen om mij heen het wel lukte om te settelen. Ik had toch alles voor elkaar? Mooi huis, mooie auto, ondernemer (van inmiddels) 2 bedrijven, mooie vriendschappen, geweldig leuke hond. Wat doe ik fout? Toen mijn (inmiddels) ex in mijn leven kwam was ik enorm eenzaam. Ik durfde niet mijn emoties te delen, want ik was al blij als vrienden met me wilden afspreken. Die hadden namelijk een relatie en die zouden wel niet zitten te wachten op mijn struggles en uitdagingen van het leven, laat staan het begrijpen (waren mijn niet constructieve gedachten). Met de corona crisis daar bovenop en het overwerken/volgen van een HBO studie en Master tegelijk naast mijn full time job raakte ik vereenzaamt en uitgeput. Ik wilde overcompenseren, want ik dacht dat dat me dan zou brengen waar ik van droomde. Misschien dan vind iemand mij goed genoeg om mee samen te zijn? Misschien dan zien mensen mij écht staan? Maar dat was totaal het verkeerde pad en absoluut niet de manier. Ik functioneerde namelijk met oogkleppen op en dacht te controleren hoe mijn leven eruit zou moeten zien. Ondertussen kon ik me alleen nog maar blindstaren op die mislukking dat ik geen partner had en gaf ik alles om mij heen niet de waarde die het verdiende. Op een bepaalde manier heeft die laatste relatie ervoor gezorgd dat ik even niet meer eenzaam was, want er was 24/7 iemand voor mij beschikbaar. Ik ging mijn vriendschappen opnieuw enorm waarderen en merkte dat ik daar juist heel erg mijn verhaal bij kwijt kon. Ook werd ik ineens dankbaar voor alle nieuwe mensen die de afgelopen jaren in mijn leven zijn gekomen. Ik focuste mij eerder enorm op de mensen die ik verloren had, maar ik heb het dubbele aan goede vriendschappen in de afgelopen jaren ervoor terug gekregen. We win some, we lose some. Maar onderaan de streep had ik er meer mooie mensen bij gekregen dan verloren en leerde ik enorm dankbaar zijn voor alles wat ik in mijn leven bezat. Die bewustwording en kracht zijn nu van enorme waarde. Ik heb mijn ex los gelaten en we zijn op een goede manier uit elkaar gaan. Ik heb in de afgelopen week elke dag één van die fijne (nieuwe) vriendschappen gezien en daar juist mijn verhaal en emotie mee kunnen delen en voel aan alles dat ik helemaal geen partner in mijn leven nodig heb om gelukkig te zijn. Die liefde zit in jezelf. Die liefde zit ook in die waardevolle vriendschappen en familiebanden. Liefde is overal. Ook in de natuur, als je verbinding maakt met de bomen en de dieren. Ook in de buurvrouw die even een praatje maakt of een voorbijganger die je vriendelijk groet. Als je je zelfliefde voelt en de wereld die liefde geeft, dan zal het vanbinnen ook steeds meer groeien. De les die ik er dus uithaalde is dat ik niet meer op die apps moet zitten om relaties te vinden, ik heb genoeg (zelf)liefde in mijn leven en ga eens écht genieten van het vrijgezel zijn. Ik ga zelf écht leven en mezelf alles bieden wat ik nodig heb, ik heb vertrouwen in mezelf en de toekomst én weet dat er dan vanzelf (op het juiste moment) iemand op mijn pad komt die mij hetzelfde kan bieden. Tot die tijd ga ik niet wachten met leven en ook niet terugkrabbelen naar het verleden. Ik leef in het hier en nu en ben gelukkig. Ik leef niet in de verwachtingen van de toekomst, want ik kan het toch niet controleren. Het komt, wanneer het komt. Maar ik ga er niet op wachten, want dan komt het ook niet. Zoals een vriend van de week zei: je liep al die tijd met honger in de supermarkt, dan kom je met alles thuis behalve met hetgeen wat écht goed en gezond voor je is. Die honger heb ik nu gesust en door de balans van zelfliefde en de liefde van vrienden en familie om me geen zorg ik ervoor dat ik dagelijks genoeg eet om niet met honger in een supermarkt te hoeven lopen. Tel je zegeningen en geef jezelf (en je innerlijk kind) de aandacht die het verdient. Zoek hulp als jezelf dit niet lukt, want de grootste les van dit alles is ook consequent hulp vragen aan vrienden/familie of eventueel aan professionals zoals een coach of therapeut. Je hoeft het niet alleen te doen en als je het kan delen, voelt alles steeds lichter. Je mag mij in ieder geval altijd benaderen, dan kijken we samen hoe we het voor jou een stukje lichter kunnen maken!
Leer surfen op de golfen van het leven
Tot slot is het ook belangrijk om het verleden (stap voor stap) achter je te laten en (weer) te leven in het hier en nu. Probeer ook de toekomst los te laten, want je hebt daar geen controle over. Je hebt alleen controle over het hier en nu en het leven zal je uit blijven dagen tot je bepaalde lessen geleerd hebt: 10% is wat je overkomt, maar 90% is hoe je erop reageert.
Tijdens mijn relatie kreeg ik enorm het verlangen om nog alleen op reis te gaan. Ik kreeg al tekenen op mijn pad, zoals ineens het nummer van mijn Australië reis op de radio terwijl die nooit meer gedraaid wordt en ik net zat te denken aan het maken van een reis alleen. Sommige signalen moet je (durven) zien. Op dat moment parkeerde ik het en dacht ik ‘zal wel toeval zijn’. Toen het net uit was zag ik een advertentie voorbij komen over singlereizen en ging ik uit verveling en interesse eens kijken wat het inhield. Het bleef ook daarbij en ik ging slapen. Die dag erna stond het nog open en ging ik eens verder onderzoeken wat er allemaal was. Ik kwam per toeval op een singlereis voor hoger opgeleiden en dan een week op surfkamp naar Frankrijk. In Australië heb ik ook gesurft en ik voelde me daar écht de beste versie van mezelf, dus ineens sprak me dat enorm aan en dacht ik: dat wil ik! Natuurlijk namen mijn gedachten het over met 100 redenen waarom ik het (nu) niet moet doen, dus ik klikte het weg. Toen opende ik Instagram en het eerste wat er stond was de quote: ‘leer surfen op de golfen van het leven’. Nou, dat was wel erg toevallig. Maar ook toen dacht ik, puur toeval en we parkeren het voor nu. De volgende dag werd ik wakker en toen stond er weer de quote (via een ander account dat los staat van het vorige): ‘leer surfen op de golfen van het leven’. Mijn intuïtie sprak echt heel hard dat ik dit moet doen. Even weg van alles en helemaal alleen op avontuur. Vroeger wilde ik wel graag alleen reizen, maar ik durfde het niet. Ik denk dat dat gevoel van afhankelijk van een ander en het niet alleen durven zijn daar een enorme rol in speelde. Maar door het loslaten van mijn ex en het inzicht dat liefde overal is en ik niet iemand nodig heb om gelukkig te zijn, durf ik dit juist. Dit is het perfecte moment om aan mezelf te bewijzen dat ik dat alleen kan en dat ik niet iemand nodig heb. Ik kijk er enorm naar uit om nieuwe mooie mensen te ontmoeten en contact te maken met de golfen van de zee en op die manier ook weer met mezelf. Een week complete aandacht op mijn healing-proces en na die week gaan we weer stap voor stap vooruit. Je kan het leven niet controleren, dus laat het los. Laat de mensen los, laat de controle los. Laat het leven op je afkomen en accepteer de golfen die daarbij ontstaan. Probeer er niet tegenin te zwemmen of erin te verdrinken door krampachtig de situaties te controleren, maar probeer erop te surfen en ze aan te voelen. Laat het stromen en kom in de juiste flow, dan zal alles op je af komen zonder dat je er (veel) moeite voor hoeft te doen.
Ik ben een dankbaar mens, want deze pijn en verdriet hebben mij enorm veel wijze en mooie inzichten gebracht en het voelt alsof ik nu na 3 jaar eindelijk weer écht vooruit kan. Wees dankbaar, tel je zegening en probeer vanuit die helicopterview de lessen te zien. Als je je open zet voor die levenswijsheid en signalen dan wijst het leven je (vanzelf) het pad dat voor je gemaakt is.
Je kan een ander niet veranderen, maar wel jezelf verder ontwikkelen en je visie veranderen.