Twee weken geleden ben ik slachtoffer geworden van cyber criminaliteit en fraude. Ik weet niet of ik het heftiger vond om dit mee te maken of te ervaren hoe dit door politie en de bank werd opgevangen. Uiteindelijk kreeg ik zowel via de telefoon, op het bureau en via een brief driemaal van de politie te horen dat ze helemaal niets kunnen doen.

Dit, terwijl ik meer dan 50 foto’s aan bewijs had, het adres van hun computer had én de telefoonnummers kon natrekken. De bank lachtte me letterlijk uit en verweet mij dat ik zelf een fout had gemaakt. Ze gaven meerdere keren aan dat zij mij niet konden helpen. Vervolgens is al je hard verdiende geld weg en sta je ineens 1000 euro rood (maximum bedrag wat ik met mijn rekening rood kan staan). Als ik geen lieve ouders had die me even uit het rood trokken, dan had ik letterlijk geen geld gehad voor boodschappen en dat verbaasd mij van het systeem. Hoe kan het dat hier nog geen passende (slachtoffer) hulp voor is en dat je niet geholpen wordt als slachtoffer van zoiets groots. Ik ben daarmee zowel teleurgesteld in de mensen die mij dit aan hebben gedaan als in het systeem die mij op geen enkele manier lijkt te willen helpen. Hoe ga je om met zulke, toch wel traumatische, ervaringen?

Je kan natuurlijk meerdere dingen doen. Je kan verlof opnemen en weg duiken onder een dekentje in de hoop dat alles vanzelf over gaat. Je kan er ook voor kiezen om heel boos te worden en klachtmails te sturen naar alles en iedereen. Je kan ook zelf contact opnemen met de nummers en gaan spelen voor eigen rechercheur. Het enige wat ik gedaan heb en waarvan ik ook overtuigd ben dat het het enige helpende is, is dat ik de situatie heb geaccepteerd en ben gaan denken in oplossingen. Het is wat het is en de situatie overkomt mij om mij als mens te helpen groeien.
Eerst ben ik gaan stil staan bij mezelf en hoe ik dit op korte en middellange termijn voor mezelf kan oplossen. Ik heb een overzicht gemaakt met inkomsten en vaste uitgaven en alle (onnodige) abonnementen opgezegd. Ik ben alle kleding en tassen gaan doorzoeken naar kleingeld, waardoor ik 30 euro in een portemonnee kon doen voor “leuke dingen”. Dit is daarmee het geld waar ik nog wat leuks voor kan doen de komende maand en voor de rest is het op rantsoen om te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer geld heb op mijn spaarrekening. Ik ben ook alle ruimtes langs gegaan op zoek naar spullen die eigenlijk in mijn “bewaarlaadje” lagen, zoals een half aangebroken douchegel uit mijn vakantiekoffer en extra dekens om de kachel lager te kunnen doen. Allemaal spullen die ik nu juist goed kan gebruiken om de kosten even zo laag mogelijk te houden. Dit is een paar weken en maanden opletten, maar zorgt ervoor dat ik snel uit deze “crisis” ben en ik daarna ook niet hoef te blijven nadenken over geld voor eerste levensbehoeften. Eigenlijk ben ik het als een “leuke” uitdaging gaan zien om op de kleintjes te letten en even heel zuinig te doen. Je leert het kleine weer te waarderen.
Daarnaast heb ik mijn eigen gevoel de ruimte gegeven en ben ik wel blijven werken voor de afleiding. In de put gaan zitten, verlof opnemen of jezelf mee sleuren in een slachtofferrol is oprecht het laatste wat je wilt. Dan verwijder je jezelf zo ontzettend van je doel: namelijk, er zo snel mogelijk bovenop komen, zonder hier een trauma of zelfverwijten aan over te houden. Je wilt er iets van leren en jezelf mee ontwikkelen, je wilt niet jezelf verder weg duwen en ongelukkig maken. Wel sprak ik even met niemand af na de eerste dagen, om echt de tijd te hebben om even helemaal tot mezelf te kunnen komen. Even huilen (“door een film”) als het nodig was, even heel boos worden en ook even heel teleurgesteld zijn in het leven. De situatie even doorvoelen, zonder mezelf daarin iets te verplichten of kwalijk te nemen. Mensen zeggen dat ik de bank moet schrijven, dat ik een klacht moet indienen en dat ik me moet inschrijven bij een bepaalde stichting. Inhoudelijk vind ik het heel fijn dat mensen mee denken en daar ben ik ook dankbaar voor, maar eerst gun ik mezelf de tijd om alles een plekje te geven. Want als mijn gevoel er nog niet klaar voor is, heeft het ook geen zin om in actie te komen. Die actie komt, dat weet ik zeker. En de manier waarop, daar heb ik ook al wel een idee bij. Maar eerst is het belangrijk om aan jezelf te denken, want een gewond dier kan niet vluchten voor de vijand als het nodig is. Zorg eerst dat je er weer bovenop bent en dat je het aan kan om weer in de ring te stappen. Want je zal die energie nodig hebben en je wilt hier niet aan onderdoor gaan, je wilt hier beter van worden.

Voordat ik het gevecht aan ga, wil ik er dus eerst voor zorgen dat ik het zelf een plekje heb gegeven en dat ik mij weer veilig voel. Daarnaast wil ik dat ik de eerste lessen vast kan toepassen, namelijk: voorzichtig met wachtwoorden en online gegevens verstrekken én leren om zuinig te leven. Zuinig leven leert mij juist de kleine dingen weer waarderen en inzien dat geluk niet in spullen zit. Geluk zit in dankbaarheid voor wat je hebt en niet voor geluk in dingen die je nog “moet” kopen. Ik ben er dankbaar voor dat deze les mij weer opnieuw dankbaarheid geeft en ik ben bijna klaar om de strijd voor dit onrecht te voeren. Wel ga ik daar niet al mijn energie in stoppen, want dat vind ik zonde. Uiteindelijk komt hetgeen wat naar mij toe moet komen wel naar mij toe en tot die tijd ben ik dankbaar voor wat ik nu heb.

Heb jij ook een vervelende ervaring gehad of te maken gehad met criminaliteit? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal en ook benieuwd naar de manier waarop jij daarmee om bent gegaan. Laat het mij weten in een reactie hieronder of via een PB op mijn Instagram @manonvdgiesen.

P.S. Ik zou het super leuk vinden als je me gaat volgen (druk op het menu linksboven en dan op de knop “volgen”). Binnenkort weer een nieuwe blog ❤