Zelf vind ik eenzaamheid altijd een beladen woord, hetgeen ik associeer met kwetsbare doelgroepen die hele dagen alleen zitten.
Ik vind het altijd zielig als mensen zich eenzaam voelen en mijn hulpverlenershart wil er gelijk voor die mensen zijn. Vooral in deze corona tijden is dat enorm lastig, omdat je er nu moeilijk voor deze mensen kan zijn. Echter ben ik er ook achter gekomen dat deze tijden van de pandemie er ook voor zorgen dat “gezonde jonge mensen” zich eenzaam kunnen voelen. Zelf ben ik altijd onder de mensen en in de weer als zakenvrouw en jeugd- en gezinscoach. Ik heb de dagen goed gevuld en hoef mij niet te vervelen. Dat is al een enorm geschenk in deze tijden, want er zijn heel veel mensen die dat nu niet hebben. Ik hoef niet thuis te werken en heb continue te maken met een fijne familie van collega’s, betrokkenen en deelnemers binnen ons bedrijf. Ik ben een onafhankelijke en sterke vrouw die graag in de weekenden ontspant door een heerlijke wandeling met een vriendin te maken, een lesje yoga te doen of samen te fitnessen. Vroeger ging ik elk weekend of om het weekend sowieso een terrasje pakken en als het aan mij lag daarna nog even een dansje doen in de stad. Ik kan heel goed ontladen van het harde werken met een lekker drankje in mijn hand en goede muziek. Dit is nu weggevallen, maar ik had nooit verwacht dat dit echt impact op mij zou hebben. Vergeleken met sommige anderen vind ik dat ik niet mag klagen in mijn situatie. Iedereen heeft zijn eigen uitdagingen en ik ben veel onder de mensen en kan als ondernemer lekker mijn ding doen.
Toch besef ik deze weken dat de crisis meer impact heeft op “jonge gezonde mensen” dan ik had verwacht.
De laatste weken ging ik toch steeds wat minder lekker in mijn vel zitten en ik hoorde ook veel geluiden om mij heen van mensen die toch wat aan het struggelen waren. Ik hoor vooral veel volle hoofden en mentale uitdagingen. Een relatief korte periode roeien met de riemen die je hebt is soms wel leuk. Het heeft iets avontuurlijks en het kan ook een leuke uitdaging zijn. Maar de lengte van nu al negen maanden (pandemie) gaat toch bij veel mensen niet in de koude kleren zitten. Door deze tijden is iedereen nog veel meer op zichzelf gesteld en spreek je niet zo snel af. Zeker niet met meerdere mensen tegelijk. Ik vond de maatschappij al individualistisch, maar dat wordt door deze crisis des te meer versterkt. Het is tevens moeilijk om die samenhorigheid te hebben en te voelen, want je kan geen gezamenlijk evenement organiseren. Zelf heb ik een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en durf ik niet met veel vrienden regelmatig af te spreken, omdat ik het virus niet wil oplopen en dan bij ons bedrijf naar binnen wil brengen. In ons bedrijf (als sociaal werkers in jeugdzorg, ggz, gehandicaptenzorg en ouderenzorg) zitten veel kwetsbare doelgroepen en mijn ouders zijn de 60 ook gepasseerd. Ik moet er niet aan denken dat ik iemand besmet en dat de kwetsbare doelgroepen dan het slachteroffer worden. Door dit hoge verantwoordelijkheidsgevoel zit ik dus alle avonden en vrije dagen veelal alleen, waarbij ik elke maand hooguit 2 of 3 mensen (naast mijn werk) zie, waar ik even helemaal mezelf kan zijn. Ik dacht dat dit genoeg voor mij zou zijn en dat dit wellicht zou kunnen zorgen voor een goede balans, maar dat is niet zo. Want ik ben het moment van ontladen kwijt, want dat doe je niet in je eentje voor de tv op de bank. Dan blijft mijn hoofd maar nadenken over alles op werk, omdat ik niet écht afleiding heb en dat nu mijn zogenoemde bubbel is. Dit zorgt er uiteindelijk voor dat ik ga piekeren en na weken piekeren en zonder ontlading zorgt dit ook voor een ongelukkig gevoel. De laatste weken uit zich dat sterk in mijn lichaam, omdat ik spanning blijk vast te houden. Ik ben hiervoor ook echt naar de huisarts geweest en uiteindelijk naar een psychosomatisch fysiotherapeut doorverwezen, omdat mijn lichaam steeds verder verstijfde. Spanning en stress kan ik niet echt kwijt en niks leek te helpen. Ik sport en beweeg, ik wandel, doe yoga en ik mediteer. Toch wil mijn lijf niet echt ontspannen, omdat het niet kan ontladen met alles eruit gooien in een avondje stappen of een avond met vrienden ouwehoeren en kletsen. De laatste weken ging ik mij daarom wat zorgen maken over mezelf, omdat mijn lichaam gewoon spierpijn had van de spanning die ik vasthield en ook niet echt lekker in mijn vel zat. Ik sprak mensen om mij heen waaronder een paar andere onafhankelijke zakenvrouwen die ook op zichzelf woonden. Zij herkenden zich hier heel erg in en ik denk dat dit voor meer mensen geldt.
Ik durf nu wel te stellen dat de crisis ook effect heeft op mijn mentale gezondheid als sterke onafhankelijke vrouw die gewoon full time buiten de deur kan werken.
Ik weet zeker dat ik daarmee ook niet de enige ben, want ik hoor het bij veel meer mensen. Daarbij zal iedereen zijn eigen uitdagingen hebben en dat is oké. Dat betekent wel dat het des te belangrijker is dat we wat meer op elkaar gaan letten en elkaar gaan helpen. Ik denk dat we elkaar hier ook bewust van moeten maken, want deze crisis heeft waarschijnlijk nog meer onderliggende effecten. Laten we ons hierin proactief opstellen en vraag de mensen om je heen hoe het écht met ze gaat. Kijk jezelf ook aan in de spiegel, ervaar wat je voelt of waar je pijn hebt en probeer eerlijk tegen jezelf te zijn als het misschien even wat minder goed gaat. Probeer daarbij concreet onder woorden te brengen wat je voelt en dat ook richting je omgeving te uiten. Durf om hulp te vragen, want mensen vinden het ook juist fijn als ze wat voor een ander kunnen betekenen. Ik durf eerlijk toe te geven dat ik ontzettend veel voldoening haal uit het helpen van mensen en uit het voeren van diepgaande gesprekken. Als de stap naar je naasten te groot of te lastig is, kan je altijd dingen met je huisarts bespreekbaar maken. Om hulp vragen is juist krachtig, vergeet dat niet. Ga niet in een slachtofferrol zitten, maar pak het aan als een vechter en zorg dat het je sterker maakt door eraan te durven werken. Van de buitenkant lijkt alles soms zo goed te gaan en je kan jezelf ook een lange tijd wijs maken dat het heel goed gaat, maar met niemand gaat het altijd goed en het is juist krachtig als je dat ook durft toe te geven en durft uit te spreken wat je nodig hebt. Ik durf wel uit te spreken dat mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor de fysieke gezondheid van de kwetsbare mensen om mij heen vele mate groter is dan mijn eigen mentale gezondheid. Daarom zorg ik er nu voor dat ik deze komende maand extra lief ben voor mezelf en zorg ik dat ik blijf werken aan mijn eigen mentale en fysieke gezondheid door wekelijks een afspraak te maken bij de psychosomatische fysiotherapeut. Daarnaast blijf ik regelmatig een lekkere massage boeken, lekker genieten van een wijntje en eten in deze feestelijke maand, blijf bewegen en zorg ik dat ik regelmatig mensen blijf zien en spreken om af en toe uit mijn bubbel te kunnen stappen. Het is goed en belangrijk om te zorgen voor de buitenwereld, maar in deze tijden is het ook belangrijk om te zorgen voor je eigen binnenwereld.
Als je echt behulpzaam voor jezelf en anderen wilt zijn moet je eerst je eigen zuurstofmasker opzetten, voordat je dat bij een ander doet.
Bedankt voor het lezen van deze blog en hopelijk tot de volgende keer!
Heb je zelf een uitdaging waar je even met mij over wilt sparren of misschien wel een goede tip om deze tijden door te komen? Weet mij te vinden via mijn Instagram @manonvdgiesen en stuur mij een persoonlijk bericht. Ik kijk enorm uit naar jouw inzichten en vind het zeker leuk om even te sparren.